อ่านกี่ครั้งก็ชอบ “ก้อนเมฆ กับ ต้นไม้แก่”

ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เจ้าเมฆน้อย ตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อยเกรงว่ามันจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ วันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกเช่นเดิม

มันน้อยไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะให้ เมฆก้อนน้อยจึงออกเดินทาง และพยายามสะสมฝน เพื่อให้มันมากพอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ เมื่อได้ปริมาณมากพอแล้ว เมฆน้อยจึงกลับมา

แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้ที่ยังเหลืออยู่ เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่า ทำไม..ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ?ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้ามอง แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า

การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารัก มันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี ก็ทำให้คนรับชื่นใจแล้วความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข

อย่าไปรอให้รวย อย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะลงมือทำอะไรให้คนที่เรารักเพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่จะรอเรา ก่อนต้นไม้แก่จะจากไป

เขาฝากบอกเธอว่า “เขารักเธอมากนะ” เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝน อย่างไม่ขาดสาย ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีก..ตลอดกาล

จงทำ..ในสิ่งที่อยากทำทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลงเรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลงเรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง

เรามีช่องทางสื่อสารมากขึ้น แต่ความเข้าใจกลับลดลง เรามียาใหม่ๆ มีอาหารดีๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เราเดินทางได้ไกลขึ้น แต่กลับเดินไปทักทายเพื่อนบ้านน้อยลง

ดังนั้น จากนี้ไปขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดีๆ ไว้ โดยอ้างว่าเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือโอกาสพิเศษที่สุดแล้ว

จงแสวงหาความสงบสุข นั่งตรงระเบียงบ้าน เพื่อชื่น ชมกับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับเรื่องวุ่นวายต่างๆจงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนรักให้มากขึ้น

กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวให้เต็มอิ่มเพราะชีวิตคือห่วงโซ่ของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพี ยงแ ค่ ก ารอยู่รอดไปวันๆเอาแก้วใบสวยที่มีออกมาใช้ เอาน้ำหอมดีๆ ที่มีอยู่มาฉีด เอาเครื่องประดับสวยๆ ที่เก็บไว้มาใส่

เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง” ออกไปจากพจนานุกรมบอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาแค่ไหนอะไรที่จะทำให้เรามีความสุขมากขึ้น จงลงมือทำตั้งแต่วันนี้อย่าผัดวันประกันพรุ่ง ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาทีล้วนมีความหมาย เราไม่อาจรู้เลยว่า มันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด