เขียนได้ดีมาก“คนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน”ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ…มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมาๆคนๆกันจริงไหม? ตามอ่ าน ดู…ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่?
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ากระโจนใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลัวหมา” พ่อบอกผมว่า…
“ไม่ต้องกลัวหรอกหมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”นับแต่วันนั้น…ผมเจียดเงิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูกทุกวันแรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือขๅดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็นวันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผมหยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกันและวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้
“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง” แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน เลี้ยง อ า ห า ร ดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหนก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ “หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”
ที่มา : stand-smiling
